Facebook je godinama razvijao planove za korištenje sopstvene kriptovalute – digitalnog novca – za upotrebu u cijelom svijetu. Ipak, ni u Silikonskoj dolini ne ide sve uvijek glatko, te se mnogi projekti nikada ne realizuju.

Kompanija Meta – nova krovna kompanija koja obuhvata mreže Facebook, Instagram i WhatsApp – planira da u narednim godinama izgradi cijeli virtuelni svijet, nazvan Metaverse, u globalnom online prostoru. Korisnici će moći da se druže i razmjenjuju informacije, baš kao i danas na Facebooku, ali uz dodatnu dozu realističnosti u virtuelnom trodimenzionalnom prostoru.

Većina nije uočila potencijal

Kada se sredinom 2004. godine u američkim medijima pojavila grupa studenata sa Harvarda – Mark Zuckerberg, Dustin Moskovitz, Chris Hughes i Eduardo Saverin, većini novinara nije bilo jasno šta je softver koji su stvorili. Zapravo, to nije bilo jasno ni široj tehnološkoj zajednici.

Prva verzija Facebooka se zvala “Facesmash” i bio je inspirisan u to vrijeme popularnim sajtovima na temu “Hot or Not” (Sviđa mi se ili ne). Ovakvi sajtovi bi nasumično predstavili dvije fotografije iz “online albuma” korisnika i bilo je moguće glasati pozitivno ili negativno. Zuckerberg je tako dobio ideju za “like” dugme – označiti javno da vam se neka fotografija (a kasnije i čitav niz sadržaja) dopada.

Osim te funkcije, “Hot or Not” sajtovi su bili veoma ograničeni – nije bilo nikakve druge interakcije između korisnika. Tako je “Facesmash” otišao i korak naprijed, te dodao više informacija o svakom korisniku – lične profile, kao i mogućnost ostavljanja komentara na slikama drugih korisnika. Ovo je bila dobitna formula – za samo četiri sata rada, “Facesmash” je privukao više od hiljadu korisnika i ostvario više od 100 hiljada interakcija i pregleda fotografija. Ipak, većina ovih korisnika je bila sa samog Univerziteta Harvard, a sajt je koristio i lokalni server za čuvanje fotografija i podataka. Zuckerberg je statistiku sa ovog sajta i zapažanja o aktivnostima korisnika prezentovanu u svojoj diplomskoj tezi, tvrdeći da se ovakav princip rada web prezentacije može koristiti za bilo kakav sadržaj – slike, video, muziku i vesti sa drugih web izvora.

Većina kompanija u Silikonskoj dolini nije vidjela potencijal ovakvog koncepta. Multimedija na tadašnjem internetu je bila ograničena na preuzimanje mp3 muzike, kratkih video klipova niske rezolucije, te online razmjenu instant poruka (poput servisa ICQ i MSN). Čak su i fotografije bile mahom u niskoj rezoluciji, jer su korisnici čak i u zapadnim zemljama još uvijek koristili spore veze (brzine 56k ili 64k). Rijetki su bili korisnici sa ADSl ili optičkom vezom, a najveći fajlovi koji su se preuzimali su bili obično do veličine jednog CD-a, dakle 500 megabajta.